Miało nie być więcej postów

No, miało nie być postów. Miałam już nie oswajać szkoły dla zainteresowanych, ale dostałam przysłowiowego „kopa”. Dziewczyna, która prowadzi stronę „Rodzice z dysleksją” mnie troszkę zawstydziła:

• Co jest z tobą? - spytała – Nie mogę polecać twojego bloga, bo od roku nie piszesz! Co się dzieje?
• Nie mam czasu... – próbowałam się tłumaczyć – I chęci - pomyślałam

Trudno jest rozwijać skrzydła kiedy się je ma podcięte...

• No napisz coś... napisz coś... napisz jak walczyć z tym co się dzieje w edukacji... - przekonywała mnie – Nawet nie wiesz jak to jest potrzebne...

Problem w tym, że nie za bardzo mogę o tym pisać. O czym mogę? Mogę tylko pisać o tym jaka ja jestem... i jaką jestem nauczycielką... i jakie są moje dzieciaki. Więc...

Rzecz się będzie działa o wystawianiu ocen. To jest chyba najtrudniejsza dla mnie sztuka w tym zawodzie – wystawiać oceny. Te cząstkowe i te opisowe, wbrew pozorom, również. W tym miejscu wypada mi podziękować wszystkim rodzicom, którzy mają podobną wizję rodzicielstwa do mojej i dbają o swój skarb bardzo mądrze. Stymulują rozwój dziecka od dawna dzięki czemu ich dziecko nie ma „braków z przeszłości” oraz wyrabiają w dzieciach systematyczność, punktualność i ambicję. Pracują z dzieckiem nad zadaniami zadanymi do domu, przygotowują dodatkowe prace, przygotowują do zajęć co sprawia, że dziecko nie ma fobii szkolnej i innych niepotrzebnych lęków. Dzięki Wam – moi drodzy – wystawianie oceny Waszemu dziecku jest dla mnie przyjemnością a Wy z możecie spijać śmietankę, którą sami sobie przygotowujecie. Chylę przed Wami głowę z wielkim szacunkiem. Byłabym jednak niesprawiedliwa gdybym wszystkie osiągnięcia dzieci traktowała na równi z Waszym wkładem. Są przecież dzieci z dysleksją, z ADD, ADHD, z dysfunkcjami rozwojowymi, z którymi rodzic pracuje bardzo dużo a efekty tej pracy nie będą do końca zadowalające... ba, czasem dołujące i dziecko, i rodzica. Moja w tym rola żeby to docenić i wystawić sprawiedliwą ocenę. No, ale też się zdarza, że muszę wystawić ocenę dziecku, które bardzo chce ale... nie ma pomocy w domu. Co zrobi dziecko samo na początku swojej szkolnej drogi? Są takie, które zrobią tak dużo, że... szczęka opada. Są w naszej klasie dzieci, które same nauczyły się czytać – byłam tego świadkiem, same uczyły się wierszy na pamięć – byłam tego świadkiem... mali bohaterowie. Zdolni bohaterowie. Tu wystawić ocenę dziecku, które nie zawsze samo opanuje umiejętności na wspaniałym poziomie, nie jest łatwo. A jeszcze trudniej jest wystawić ocenę dziecku, któremu nauka sprawia same trudności a i pomoc rodzica jest nikła, czasem żadna... i co tu zrobić? Nadrabianie zaległości wynikających z nieobecności w szkole to rola rodzica, czy tego chcemy czy nie – nie ma innej możliwości jak praca w domu. Nawet jeśli w klasach młodszych udaje się te braki nadrobić przez nauczyciela to w klasach starszych nic Was przed tym nie ustrzeże. Co ma zrobić nauczyciel wiedząc, że to, że czegoś malec nie umie/ nie wie to nie jest jego wina? Komu wtedy wystawia ocenę? Kto się czuje niedowartościowany i obrażony? Dla kogo ta nauczycielka staje się, delikatnie mówiąc, niedobra? Wymyśla głupoty i wymaga! Kto to widział takie coś wymyślać! Uczyć nie umie, bo dziecko nic nie rozumie! - taka obrona przez wybielanie swojego postępowania jest stosowana nie tylko w stosunku do nauczyciela. Nie lubimy też czepialskiego sąsiada z dołu, któremu przeszkadza głośna muzyka i walenie piłką nad głową. Bezczelnej staruszki, która kręci nosem w autobusie, że nasze dziecko rozpiera się na krześle zamiast siedzieć u mamy na kolanach... Tak już mamy- ja pewnie też. Ale wracając do oceniania. W tym ostatnim przypadku jest najtrudniej. Jeśli dziecko się upiera, wręcz histeryzuje i żadne tłumaczenia, prośby, groźby nie pomagają– nie będę się uczyć, nie odrobię lekcji – trudno. Drogi rodzicu powiedz: Nie rób! - i daj mu ponieść konsekwencje. Daj mu przeżyć wstyd i zawód – jaka praca taka płaca. Lecz jeśli niedostatecznie motywujesz dziecko, jeśli nie masz czasu i chęci żeby mu pomóc to narażasz, Drogi Rodzicu, swoje dziecko na karę na jaką zasłużyłeś Ty. Nikt więcej. Malec sam się nie nauczy. Nie wysysa się umiejętności szkolnych z mlekiem matki, dzieci nie mają wiedzy wrodzonej... i tak dalej, i tak dalej... Źle mi się słucha opowieści rodziców, którzy zapominają, że mam prawie dwudziestoletnią praktykę w zawodzie, że znam się na dzieciach, i jak tu nie urazić... nie ma sensu mi nic wciskać: Bo się nie chce uczyć! Bo nie chce siadać do książek! Bo... bo nie chce bo jest mały i chce się bawić, Drodzy Państwo. Moje dziecko też poszło do szkoły wcześniej i też z siadaniem do lekcji mieliśmy problemy. I ja to doskonale rozumiem, że tak jest. Ale moja rola była w tym, żeby dziecko wypełniało swoje obowiązki. Teraz będąc w czwartej klasie i mając ogrom lekcji do zrobienia, ogrom wiedzy do opanowania, nie muszę wysyłać specjalnych zaproszeń do książek i zeszytów...

Nie wiecie jak to jest – to ja widzę smutną buzię Waszego dziecka gdy dostaje słabą ocenę, a potem ono widzi Wasze złe emocje... Kto się uderzy w pierś i powie: To moja wina?

Jeszcze raz zwrócę uwagę na to, że nie mówię o dzieciach z dysfunkcjami, z którymi rodzice systematycznie pracują i starają się pokonywać trudności. Tu muszę pogłaskać, zrozpaczonych czasem, rodziców i powiedzieć Wam, że Wasze dzieci są fantastyczne. Są inteligentne - bywa że wyjątkowo inteligentne i kochajcie je mocno. To jest tekst nie do Was...

Nie wiem czy zwróciliście uwagę, że z uporem maniaka piszę: wystawić ocenę” a nie „ocenić dziecko”. JA nie oceniam Waszych dzieci a ich (i Waszą) pracę. Jeśli miałabym „ocenić dzieci” to wystawiłabym im ”A+”. Widzicie różnicę? Macie dzieci na „A+”... Gratuluję!